ถึงครารัก (มีของแถม) / พิชญวดี / หนังสือใหม่ สภาพ 98-99%
เธอเปรียบดั่ง ‘แสงสว่าง’ ที่ก้าวเข้ามาในชีวิตที่ ‘มืดมน’ ของเขา
“จำเด็กผู้ชายที่วิ่งหนีตาย เลือดอาบหัวได้ไหม
จำได้ไหมว่าตัวเองเคยยื่นขนมปังให้พี่กินประทังความหิว”
“…”
“พี่เคยไปรอเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอบอกว่าจะเดินมาขายตรงนี้ทุกคืน เพราะลูกค้าเยอะ”
ภาพในอดีตยังคงฉายชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“ไปทุกคืนอยู่เกือบเดือน แต่เธอก็ไม่มา…”
คทาธรเอื้อมมือใช้ข้อนิ้วไล้พวงแก้มใส ดูเหมือนนรีจันทร์จะช็อกกับความจริงที่เพิ่งรู้
“ตามหาตั้งนาน” เขายิ้ม “ที่แท้อยู่ตรงหน้าพี่นี่เอง”
ความทรงจำครั้งนั้นนรีจันทร์เห็นแต่เด็กผู้ชายที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
ร่างกายซูบผอมไม่สมกับส่วนสูง มีเพียงแววตาของเขาที่มีความทระนงอยู่ในตัว
แต่เมื่อเห็นมิตรไมตรีที่เธอหยิบยื่นให้มันกลับหม่นแสงลง
ริมฝีปากบางสั่นระริก มองใบหน้าคมไม่ชัดเมื่อน้ำตาเอ่อล้นจนภาพตรงหน้าพร่าเบลอ
ความทรงจำในคืนนั้นฉายซ้ำขึ้นมาเท่าที่จะค้นหามันได้
“กินสิ เดี๋ยวหิวหรอก” เธอเห็นพี่ผู้ชายคนนั้นท่าทางดูหิวโซจนต้องยื่นขนมปังให้
“ไม่มีตัง” เขาบอกเสียงห้วน
“หนูให้ฟรี” แม้มันจะเสี่ยงต่อการโดนแม่ตีก็ตามแต่เธอสงสารเขา
“ไม่กลัวเหรอ ?” ฝ่ามือใหญ่รับไปแล้วยังถามแบบไม่แน่ใจเท่าไหร่
“พี่หัวแตก” ยอมรับว่าตอนแรกเธอก็กลัว แต่กลัวเลือดนะไม่ได้กลัวเขา
“อืม”
“เจ็บนะนั่น” แค่หกล้มเลือดซิบเธอก็ร้องจ้าแล้ว
เวลาคนเธอมีรอยถลอกก็มักต้องหาอะไรปิดแผล
“อะไร”
“พลาสเตอร์ไง ไม่รู้จักเหรอ ? แปะไว้นะ”
(5)
(4.48)